دنیای که زن‌هایش پا به پای مردها کار می‌کنند – المیرا لایق

+ وارد مغازه می‌شوم و یک سری استکان نعلبکی و قوری سبز رنگ اسباب‌بازی انتخاب می‌کنم.
– فروشنده می‌گوید: خانم صورتیشو ببرید دخترونه‌تره!
+ میگم: برا پسرم می‌خوام.
– با تعجب به من نگاه می‌کنه و می‌گه: اگر پسره ماشین بگیرید یا جعبه ابزار، هواپیما یا چراغ قوه. پسر که آشپزی نمی‌کنه.

با خودم مرور می‌کنم در دنیای که زن‌هایش پا به پای مردها کار می‌کنند مردهایش باید یاد بگیرند خستگی را با چایی از تن همسرشان درآورند. در دنیایی که زن‌هایش با مفهوم چک و قسط و وام عجین شده‌اند. شرم دارد مردهایش با دستور قورمه سبزی و ته دیگ ماکارونی بیگانه باشند. من برای فرزندم همسری قدرتمند آرزو می‌کنم زنی که تنها دغدغه‌اش نهار ظهر و شام شب نباشد.

زنی که تمام لذتش در خرید خلاصه نشود. زنی که سیاست را بفهمد، شعر ببافد، کتاب بخواند و از دنیای اطرافش بی‌خبر نباشد. برای آنکه پسرم شایسته چنان زنی باشد باید یاد بگیرد چای دارچینی درست کند. یاد بگیرد آشپزی کند. لالایی بخواند. نوازش کند و جملات عاشقانه بگوید.

دانیال سه ساله‌ام استکان اسباب بازی سبز رنگ را به طرفم می‌گیرد. من نگاهش می‌کنم و او می‌گوید: بخور چایی دارچینی برات پختم.

دکتر المیرا لایق – روانپزشک